Thursday, November 25, 2010

Harriak (Anari)

"Te regalo un miedo para que entiendas cómo crece, cuántos tus necesita para respirar, cuántos yos para seguir viviendo"



Harriak (Piedras). Anari Alberdi
Nik besoa eskaini
zuk eskua hartu.
Hala ere, beldurrik ez didazula diozu.
Zeru beltzetik elur zuria ari du,
bakoitzak murrua bere erara egiten du.

Harri pila bat dut zain ohean
utzidazu gaur gordetzen zurean.

Badira gau ilunean baino
ikusten ez diren hainbat gauza.
Beldurrak eta arrainak
hil arte hazi eta hazi eta hazi.

Behin zubi oso bat jan nuen
lehenengo harritik azkenera
hainbeste nahi nuenera
ez joateko.

arrain bat oparituko dizut nola hazten den ulertzeko zenbat ur behar duen arnasteko, zenbat ur bitzitzeko, harri pila bat dugu metatua begien atzeko aldean: zubiak, murruak, bideak, etxeak, harriak finean, gorputzak, galderak, begiak, hitzak, giltzak eta oheak, Diogenesen sindrome emozional batek jota bezala, amets zaharrak ereiten ditugu gorputz berri eta emankorretan, nor garen ahaztu arte opaltzen besteen hankarteetan, besarka nazazu gogor iztarrekin hegan ez ateratzeko, zure barruraino sartu nahi dut benetan nor zaren ikusteko, beldur bat oparituko dizut nola hazten den ulertzeko, zenbat zu behar duen arnasteko, zenbat ni bizitzeko

* * *

Te doy mi brazo,
tú solo coges la mano.
Aun así dices que no me tienes miedo.
Cae blanca nieve de un negro cielo,
cada uno se construye su muro a su medida.
Un montón de piedras me esperan bajo la cama,
déjame refugiarme esta noche en la tuya.
Hay cosas que sólo se ven claras
en lo más profundo de la noche.
Los peces y los miedos,
hasta morir, no dejan de crecer, y crecer y crecer.
Un día me comí un puente,
piedra por piedra,
para no ir a donde tanto quería.
Te regalo un pez para que entiendas cómo crece, cuánta agua necesita para vivir, cuánta para respirar...acumulamos piedras y piedras detrás de los ojos: muros, caminos, casas, puentes...a fin de cuentas, piedras, cuerpos, ojos, preguntas, llaves y camas, como si sufriéramos de un síndrome de Diógenes emocional, menos mal sembramos viejos sueños en nuevos cuerpos, entre cuyas piernas nos entregamos hasta olvidar quiénes somos...abrázame fuerte con tus muslos, no quiero volar, te regalo un miedo para que entiendas cómo crece, cuántos tus necesita para respirar, cuántos yos para seguir viviendo.

No comments:

Post a Comment